(Barcelona. 1946)

Arkitektura ikasten du (ETSAB-Escuela Técnica Superior de Arquitectura, Bartzelona. 1978). 1986an Bilbon finkatzen du bizilekua (horregatik idatzi askotan "arkitekto bilbotar" gisa agertzen da). Arkitektura-, industria- eta portu-ondarea aztertzen du, eta hiri- eta arkitektura-gaietan dokumentalista eta artikulugile gisa espezializatu da.

1994tik aurrera, Bilboko itsasadarraren memoria industriala, arkitektonikoa eta paisajistikoa berreskuratzen saiatu zen, ibai-ibilbideak eta gaueko argi- eta musika-kontzertuak antolatuz. Era berean, DOCOMOMOren (Mugimendu Modernoko Eraikinak, Lekuak eta Auzoak Dokumentatzeko eta Kontserbatzeko Nazioarteko Batzordea / MUMODOKO) liburua egiten lan egin du, Euskal Herriko industria-egiturei buruzkoa.

2001az geroztik, hilero Bilbao Egunkariaren kolaboratzaile bihurtu zen artikuluak idazten: ‘Uribitarte’ (2001-03), ‘La plaza Nueva’ (2002-02), ‘Ciudad-Puerto en Euskal Herria: La ría’ (2005-05), adibide batzuk jartzearren.

2006tik aurrera, ibai-ibilbideak (egunekoak) hasi zituen itsasontziz itsasadarraren gainean, industria-ondarea erakusteko. Geroago (2008) gaueko ibilbideekin esperimentatzen du.

Ondareari buruzko bere idatziak: ‘Euskal Herria, la industria fábrica del paisaje’ (2005), ‘Ría de Hierro’ (2007), ‘Metamorfosis ciudad-puerto en la Ría de Bilbao’ (2008). Mario Roveda (2009) saria jaso zuen ondarearen defentsan egindako lanagatik.

Urte berean, 2009an, ‘Oda a la fábrica abandonada. Hondamenaren eta hondamenaren edertasun anonimoa. Suntsitutako fabrika baten sakoneran ekoitzitako prosa’, Kataluniako Arkeologia Industrialaren VIII. Jardunaldietarako (Bartzelona. 2009-10) hitzaldia prestatzen du, gero bizitza propioa eta ibilbidea duena, 2011ko martxoan, ZWAP Zorrotzaurren (Bilbo). 2011ko urrian, Sefanitron (Barakaldo), hitzaldi hori antzinako Sefanitroko (Lutxana-Barakaldo) ateetan egin zen, Ondarearen Europako Jardunaldiak zirela eta. Bertan izan zen Unai Alonso, eta hitzaldia zinemara eramatea proposatu zion, Oda fabrika abandonatura (Unai Alonso. 2012).

Filmaketa 2011ko urtarriletik 2012ko irailera bitartean egiten da, Bizkaiko (Barakaldo, Basauri, Durango, Sestao eta Trapagaran) eta Nafarroako (Ecay eta Martzilla) fabrika eta industria-ingurune abandonatuetan, eta horien artean daude Sefanitro, La Basconia edo Cadaguako Ontziolak.

Hitzaldiak Gijónen, Zaragozan, Iruñean, Eibarren (2014-02) eta Guggenheim Bilbao Museoan (2014-12) jarraitzen du. Zineklubetik joan ginen hitzaldi horretara, eta dokumentalarekin antolatu genuen saioa.

Iñaki Uriarte ere 160 metros: Una historia del Rock en Bizkaia(Joseba Gorordo, Alvaro Fierro. 2013) dokumentalean agertzen da, Fas zineklubean ere proiektatua.

Espiritu kritiko eta urbanistiko horri eusten dio. 2011n ‘Paraninfo, paradoja y paranoia’ idazten du (Paraninfo EHU/UPV, Abandoibarra, Bilbo), eta urte horretan bertan ‘Guggenheim-Bilbao efektua’. 2013an ‘San Mames, la belleza incomprendida’ idazten du (1913tik [inaugurazioa], 1953ra [arkua]), eta 2017an ‘urBARizar’ eta ‘preBARicar’ kontzeptuak asmatzen ditu, hiriko terrazak inbaditzeagatik. Eta jarrera kritikoa du Arte Eder Museoaren (2021) erreformarekin (Foster).

Fasera bisitak:

2208 Saioa     2015/04/14   Costa da morte / Oda a la fábrica abandonada (flb)